ห้องแต่งผม ไมเต้

หลุยส์ เฟรีแยรส์ ต้องฝึกงานเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เหมือนนักเรียน ม. ๓ ทุกคน จะให้ฝึกที่ไหนล่ะ เขาไม่รู้หรอก ที่แน่ๆ ก็คือ เขาไม่ชอบไปโรงเรียน และรู้ว่าตัวเองเรียนไม่เก่งสักวิชา “ร้านตัดผมที่ยายไปทำ เขารับนักเรียนที่เรียนทำผมมาเป็นช่างฝึกหัด แต่เด็กนักเรียนฝึกงานอย่างหลานก็คงไม่ต่างกันนักหรอก”

อาชีพทำผมน่ะรึ มันเป็นอาชีพสำหรับคนที่ล้มเหลว คนที่ไม่รู้หนังสือบิดาของเขาซึ่งเป็นศัลยแพทย์เคยปรามาสไว้ แต่เนื่องจากเขาหาที่ฝึกงานไม่ได้จึงไปเป็นนักเรียนฝึกงานที่ห้องแต่งผมไมเต้ และที่นี่เขาก็ได้ค้นพบว่าตัวเองเป็นคนตรงต่อเวลา ขยันขันแข็ง กระตือรือร้น และมีพรสวรรค์

บรรยากาศที่พลุกพล่านแต่ครื้นเครงสนุกสนาน บทสนทนาระหว่างช่างทำผมและลูกค้า กลิ่นสเปรย์และน้ำยาย้อมผม เสียงกระดิ่งที่ประตู ความกังวลเล็กๆ น้อยๆ และเรื่องเศร้าของมาดามไมเต้ ฟิฟี คลาราและการองส์ ทั้งหมดนั้นล้วนดึงดูดให้หลุยส์ไปที่ห้องแต่งผมไมเต้ เขามีความสุขที่นั่น มันคือบ้านของเขา

ตั้งแต่วันที่สองของการฝึกงาน หลุยส์ก็รู้ว่าเขาอยากอยู่ที่ห้องแต่งผมไมเต้มากกว่าหนึ่งสัปดาห์ แม้บิดาเขาจะคัดค้านเต็มที่ก็ตาม