ซาร์ต – โฟลคเนอร์ – ‘ความเดือดดาลในกระแสเสียง’

มีนักคิดท่านหนึ่งที่บรรยายความรู้สึกของการอ่าน ‘ความเดือดดาลในกระแสเสียง’ ได้เห็นภาพที่สุดคือ ฌอง-ปอล ซาร์ต นักปรัชญาแนวอัตถิภาวนิยมชาวฝรั่งเศส ซาร์ตเริ่มต้นบทความ “Time in Faulkner: The Sound and the Fury” ไว้ว่า“คนอ่าน ‘ความเดือดดาลในกระแสเสียง’ จะติดขัดกับความแปลกของเทคนิคก่อนเป็นอันดับแรก ทำไมโฟลคเนอร์จึงแตกเวลาในเรื่องออกเป็นเศษเสี้ยวแล้วทำให้เศษเสี้ยวเหล่านั้นกระจัดกระจาย ทำไมความคิดของคนปัญญาอ่อนจึงเป็นหน้าต่างบานแรกที่เปิดสู่โลกจินตนาการของโฟลคเนอร์ คนอ่านถูกชักจูงให้หาจุดอ้างอิงเพื่อลำดับเรื่องใหม่: "เจสัน และ แคโรลีน คอมป์สัน มีลูกชายสามคน ลูกสาวหนึ่งคน แคดดี้ ผู้เป็นลูกสาวถูกล่อลวงโดย ดาลตัน เอมส์ และถูกผลักไสให้หาสามี..." แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดแค่นั้น เพราะรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังเล่านิยายเรื่องอื่นอยู่...” และก็ในบทความเดียวกันนี้ซาร์ตเปรียบว่า ภาพที่คนอ่านได้จากการอ่าน ‘ความเดือดดาลในกระแสเสียง’ นั้นเหมือนกับ “คนที่นั่งอยู่ในรถเปิดประทุนแล้วมองไปข้างหลัง ทุกขณะที่เห็นคือเงาไร้รูปร่าง วูบไหว สั่นไหว เลือนราง กับแสงไฟที่สว่างขึ้นทั้งสองฝั่งเป็นหย่อมๆ ต่อเมื่อผ่านไปแล้วเท่านั้น เมื่อเขามีมุมมองสักหน่อย จึงจะเห็นว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นต้นไม้ เป็นคน และเป็นรถยนต์”