สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง

▪️ในสังคมปัจจุบัน หรืออาจเหมารวมย้อนไปในอดีตและก้าวข้ามไปในอนาคต อาจไม่มีความจำเป็นใดที่ 'นักอ่าน' สักคนต้องอ่านหนังสือวิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรม

 

▪️แต่อย่างไรก็ดี หาก 'การอ่าน' ของคนคนหนึ่ง สิ่งที่เขาพึงปรารถนาจาก 'วรรณกรรม' สักเล่ม มีมากกว่าความบันเทิงพื้นฐาน โดยมุ่งหวังไปถึงแง่คิด มุมมอง นัยซ่อนเร้น ความจริง-ความลวง ตลอดจนคุณค่าและความหมายของ 'เรื่องแต่งนั้นๆ' การได้รู้จักกับกรอบคิดและวิธีมอง 'เรื่อง' เหล่านั้น ย่อมน่าศึกษาและติดตาม หนังสือประเภท 'วิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรม' จึงนับเป็นกรอบกว้างๆ ให้เราได้เรียนรู้

 

▪️โดยในอดีตที่ผ่านมา บทวิพากษ์-วิจารณ์ ทำนองดังกล่าวอาจมีปรากฏอยู่ไม่กว้างขวาง กล่าวคือ มักจะเจาะจงไว้ในพื้นที่ประเภท 'นิตยสาร-วารสารวรรณกรรม' และโดยการวิพากษ์วิจารณ์นั้นก็กลายเป็นหน้าที่ของ 'นักวิจารณ์' และยิ่งกว่านั้นคือการผลักให้การวิพากษ์-วิจารณ์-พูดถึงอย่างเข้มข้น ไปอยู่ในชั้นเรียนของเหล่านักเรียนวรรณกรรมเพียงเท่านั้น

 

ซึ่งในหนังสือ▪️สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง▪️วาด รวี เองเข้าใจและเห็นว่า การผิดที่ผิดทางข้างต้น ต้องถูกชำระความเข้าใจใหม่ เพราะการอ่านและพูดถึงสิ่งที่อ่านอย่างจริงใจนั้น เป็นเรื่องของคนทุกคน

 

"...การวิจารณ์วรรณกรรมไทย คือภาคส่วนที่ตกต่ำและด้อยพัฒนาที่สุดของวงวรรณกรรม เป็นพื้นที่รกร้างที่ไร้ความเคลื่อนไหวทางปัญญา ไร้เรี่ยวแรงและขาดแคลนพลังทางปัญญาอย่างที่สุด สาเหตุหนึ่งมาจากความคิดความเชื่อของวงวรรณกรรมเองว่า การวิจารณ์เป็นเรื่องของ ‘นักวิจารณ์’ ไม่ใช่เรื่องของใครอื่น โดยเฉพาะนักเขียน การแยก ‘การวิจารณ์’ ออกจาก ‘นักเขียน’ เป็นสิ่งที่ผิดธรรมชาติ ของทั้งกระบวนการพัฒนาวรรณกรรมและกระบวนการทางปัญญา ไม่มีเหตุผลแม้แต่น้อยว่า ทำไมการวิจารณ์วรรณกรรมจึงต้องตกเป็นภาระหรือเป็นกิจกรรมของ ‘นักวิจารณ์’ เท่านั้น เพราะแท้จริงแล้วนักวิจารณ์เป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน หากแต่เป็นการอุปโลกน์กันขึ้นมาของวงวรรณกรรมเอง..." ⏤ วาด รวี

 

สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง

 

▪️หนังสือรวมบทวิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรมสุดเข้มข้น ตีแตกในทุกประเด็น และนำเสนอในทุกมุมมองที่ชวนพูดคุย แลกเปลี่ยน และวิพากษ์วิจารณ์ได้ เพื่อให้พื้นที่อันคับแคบของ 'วรรณกรรม' นั้น ได้ขยายอาณาเขตของมันเองออกไป แม้เพียงไม่กี่มิลลิเมตร ก็นับว่าน่าลองกันสักตั้ง!

 

ไม่ว่าการตีพิมพ์หนังสือประเภทนี้ จะห่างไกลจากคำว่า 'ขายได้' (ไม่ต้องไปมองถึงขั้น 'ขายดี') แต่ชื่อผู้เขียนคือ วาด รวี ความเข้มข้น เอาจริงเอาจัง ก็นับเป็นเครื่องการันตีอยู่แล้วว่า 'ต้องทำ'!!!

 

หนังสือเล่มนี้เหมาะสำหรับนักอ่านอยู่ 2 กลุ่มใหญ่ๆ

 

- กลุ่มแรกคือ นักอ่านที่ต้องการเพื่อนคุยหลังอ่าน เพื่อถกหาประเด็นบางอย่างที่ติดค้างอยู่ในใจ (คล้ายๆ กับคนที่ออกจากโรงหนังแล้วกลับบ้านมาเปิดคลิป ‘คุยกันหลังดูจบ‘ ที่บ้าน พร้อมขึ้นตัวหนังสือใหญ่ๆ ว่า ’ระวังสปอย‘ )

 

- กลุ่มสองคือ นักอ่านที่ไม่รู้จะอ่านอะไรดี เพราะหนังสือเล่มนี้จะทำให้คุณอยากพับหน้ากระดาษไว้ก่อน และกระโจนออกไปค้นหาหนังสือที่ถูกพูดถึงเสียตอนนี้ เหมือนโจรสลัดกระหายสมบัติ

 

- หรืออีกกลุ่มหนึ่งที่ไม่ได้จัดไว้ในหมวด ‘หนังสือที่เหมาะสำหรับ‘ ก็คือ กลุ่มผู้ที่มีปัญหาในการวิพากษ์วิจารณ์

====================

 

สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง

(รวมบทวิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรมเล่มแรกและเล่มเดียวของ วาด รวี)

 

วาด รวี: เขียน

ปิยะวิทย์ เทพอำนวยสกุล : บรรณาธิการสำนักพิมพ์

เอกสิทธิ์ เทียมธรรม : บรรณาธิการเล่ม

DESIGN | ● สมมติ STUDIO ● | จิรวัฒน์ รอดอิ่ม

 

ฉบับพิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2567

ความหนา : 328 หน้า

ราคาปก 350 บาท

ISBN  978-616-562-063-5