เมืองไม่มีขา

ข้าพเจ้าไม่เศร้าเสียใจที่กลายเป็นคนไม่มีขา ไม่มีความเศร้าเสียใจต่อดวงตาทั้งสองข้างที่ไม่

สามารถมองเห็น หูไม่สามารถรับฟังเสียง ช่วงแรกเท่านั้น ข้าพเจ้าหงุดหงิดกระวนกระวาย

ต่อความเคยชินที่สูญหายไป มันไม่มีประโยชน์อันใดเลยที่จะโหยหาสิ่งที่สูญเสียไปแล้ว

ข้าพเจ้าเรียนรู้สิ่งที่มีอยู่ บอกตัวเองว่า เอาละ ต่อไปนี้เราจะไม่ได้เห็นภาพอันโหดร้ายในโลก

อีกแล้ว ภาพโหดร้ายในความทรงจำมีมากเกินพอ เอาละ ต่อไม่นี้เราจะไม่มีขาสำหรับเดินไปไหน

อีกแล้ว เอาละ ต่อไปนี้หูจะไม่ได้ฟังเสียงโสโครกอีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องรับฟังเสียงโสโครก

ในโลกอีกต่อไป จงชื่นชมสิ่มที่มี เรียนรู้ที่จะรัก

ถ้าเราหยุดทำสงคราม โลกจะไร้สันติภาพ